Czy nosiło ono na sobie te same uszkodzenia, które widział Pan w Moskwie?

Trudno powiedzieć, nie było ono już w takim stanie, co 6 lat temu, żeby można było to bez problemu stwierdzić. Poza tym w Moskwie nie widziałem przecież żadnych prześwietleń. Dopiero teraz zobaczyłem obraz na tomografie komputerowym i mogłem stwierdzić, że były liczne złamania, uszkodzenia czaszki, itd. To było widać na tych zdjęciach komputerowych. Tak jak wspomniałem, choć teraz ciało było nawet w dobrym stanie, to nie mogłem z pewnością powiedzieć, że to on.

Przepraszam, że o to pytam, ale przy ciele lub w nim były jakiś śmieci?

W trumnie ich nie było, a czy w ciele, tego nie wiem. Przy okazaniu ciała popatrzyłem na nie, lecz przy jego badaniu i otwieraniu już nie uczestniczyłem. Doszedłem do wniosku, że nie muszę. I tak byłem już 12 godzin na nogach, a eksperci pracowali bez przerwy od 3.00-4.00 godz., gdy byliśmy na cmentarzu do godz. 22.00.

To był dla Pana z pewnością ogromny wysiłek psychiczny. Miał Pan pomoc psychologa?

Nie, ale miałem wsparcie tych wszystkich ludzi, którzy brali udział w ekshumacji. Bardzo dbała o mnie pani doktor, która przeprowadziła ze mną krótki wywiad na temat tego, co mi dolega, czy wziąłem lekarstwa itd. Zadbała również o to, żebym miał jakiś napój, nie był osłabiony, powtarzała, że „ma na mnie oko”. Po to domagałem się tej ekshumacji i czekałem na nią, by mieć pewność, że faktycznie pochowałem brata. Chcę odejść z tego świata spokojny i mieć pewność, że w tym grobie, do którego przychodzę, modlę się, składam kwiaty, zapalam znicze, leży Stefan, a nie ktoś inny. Tej pewności po przeczytaniu protokołu sekcyjnego z Moskwy absolutnie nie miałem. Determinacja osób biorących udział w ekshumacjach jest jednak tak duża, że pozostałe rodziny nie muszą się o nic martwić. Nie jest to dla nikogo łatwe, ale da się to przejść. Teraz spokojnie trzeba czekać tylko na to, co powiedzą.

Dalszy ciąg na następnej stronie