Ale czy jest to proces, który należałoby zatrzymać? I ewentualnie, czy jest to w jakimś stopniu możliwe?

Przede wszystkim należy go właściwie interpretować. W Polsce zasadniczo nie interesujemy się losem chrześcijaństwa w innych krajach. Głębokie zmiany, które nastąpiły w naszej religijności w ostatnich latach, w pewien sposób utrudniają nam rozwiązywanie konkretnych problemów, które dotyczą Kościoła katolickiego w Polsce. Odciągają naszą uwagę od tego, co naprawdę istotne. Wielu księży i świeckich szuka furtek złego ducha, grzechów pokoleniowych, pije wodę egzorcyzmowaną, a nie zajmuje się sprawami naprawdę ważnymi. Podam bardzo konkretny przykład kościelnego systemu finansowego. Wiadomo, że w czasach komunizmu nie mogliśmy wypracować odpowiednich rozwiązań – na wzór różnych krajów na świecie. Od 1989 roku to trudne zadanie stoi przed nami do wykonania.

Minęło prawie 30 lat…

Problem finansów Kościoła katolickiego w Polsce budzi ciągle żywe zainteresowanie. Temat często powraca w rozmowach prywatnych, w publikacjach medialnych. Potrzebujemy rozwiązania systemowego, które gwarantowałoby Kościołowi katolickiemu oraz innym wspólnotom wyznaniowym zabezpieczenie środków finansowych w sposób trwały i przejrzysty.

Temat finansów Kościoła jest z pewnością kwestią drażliwą.

Niestety, rzeczowa refleksja na ten temat jest dopiero przed nami. To będzie niezwykle trudna i bardzo ostra debata publiczna. W 2005 roku na łamach wydawanego wówczas przez jezuitów miesięcznika „Przegląd Powszechny” napisałem następujące słowa: „Jeśli chcemy w najbliższych latach wprowadzić nad Wisłą jakąś formę podatku kościelnego, to już dzisiaj trzeba rozpocząć publiczną debatę na ten temat”. Myślę, że te słowa pozostają wciąż aktualne.

Rozmawiał Adam Kacprzak