Bar szpitalny. W kolejce przede mną małżeństwo, ok. czterdziestki. Wymęczona terapią kobieta kładzie ogoloną, przesłoniętą chustką głowę na ramieniu męża. Ten obejmuje ją. Pyta, czy nie wolałaby usiąść, on wszystko załatwi. Obserwuję ich, a nawet troszkę podsłuchuję. Tzw. zwyczajni ludzie. Ich naturalna czułość i opieka zdrowego nad chorą podnosi na duchu.

Na pierwszy rzut oka doświadczenia onkologicznego szpitala nie mogą budzić entuzjazmu. Choroba, cierpienie i widoczna nieomal nadchodząca śmierć nie należą do przyjemnych.

Nie krytykuję tego konkretnego medycznego kombinatu, który szczególnie w zderzeniu z wyzwaniami, z jakimi musi się mierzyć, funkcjonuje naprawdę dobrze. W ludzkich miarach, które nie pozwalają liczyć na doskonałość. Kolejki są wszędzie, ale inaczej nie…