Na tysiącach kursów każdego dnia ludzie Zachodu „uczą się”, jak „blokować negatywną energię”, „chronić swoje pole”, uruchomić „moc czakr” i poczuć „przepływ”.

Duchowością naszej cywilizacji jest dziś religia samozbawienia człowieka, a w głównym jej nurcie wiązka herezji energetycznych.

Nauka mówi, że opowieści o obiektywnym charakterze prany/many, energii „chi” czy „ki” są słabomyślnymi bajędami. Ale energetyczne złudzenie kwitnie, mimo iż nauka wielokrotnie empirycznie udowodniła nieistnienie „energii orgonu”, hipotetycznej uniwersalnej „siły życiowej”, przed-Lavoisierowego „eteru” i promieniowania „żył wodnych” wymyślonych przez Leonarda da Vinci.

Skąd trwałość tych miejskich legend o nadzmysłowej, energetycznej, okultystycznej mocy? Na dzisiejszą popularność selfizmu…