Wizję upadku dekadenckiego Zachodu zastąpił komunizmem – mitem odrodzenia idącego ze Wschodu. Rewolucja oferująca totalne zniszczenie pochłonęła i jego, wtrącając w otchłań więzień i łagrów. Był przekonany, że katorga i ciężka choroba, której doświadczył, były pokutą za przyjęcie komunistycznej wiary. Aleksander Wat skończył tragicznie, ale wcześniej pętający go komunizm „rozbił się o atom duszy”.

Z powodu ciężkiej choroby (zespół opuszkowy Wallenberga), wywołującej nawracające, silne bóle głowy, w 1954 r. poecie udało się opuścić PRL.

Jakby mnie przypiekano rozpalonym żelazem, wyrywano obcęgami mięsień policzka

– relacjonował lekarzom ból, który dopadł go po raz pierwszy w końcu 1952 r. po powrocie z burzliwego dla niego zebrania Związku Literatów Polskich. Trafił do południowej Francji, potem do Włoch i ostatecznie do USA. W połowie lat 60. Aleksander Wat razem z rodziną pojechał na Majorkę, gdzie napisał swój ostatni tom wierszy „Ciemne świecidło”.…