W Hiszpanii za rządów José Luisa Zapatero wprowadzono ustawę o pamięci historycznej, mającą na celu „defrankizację” przestrzeni publicznej, czyli usunięcie wszelkich pomników, tablic czy nazw ulic upamiętniających czasy generała Franco. Podczas kadencji obecnego premiera Pedro Sáncheza proces ten rozszerzony został także na symbole religijne, które pojawiły się w latach, gdy Franco sprawował władzę. Przykładem może być zeszłoroczne usunięcie historycznego krzyża w miasteczku Aguilar de la Frontera i wyrzucenie go na śmietnisko przez miejscowe władze. Niektórzy ministrowie obecnego rządu Hiszpanii nie ukrywają, że ich celem jest również zniszczenie największego na świecie, liczącego 152 metry, krzyża w Dolinie Poległych (Valle de los Caidos).

Fakt, że lewicowa ekipa nie postuluje wyburzania kin, teatrów czy muzeów, które powstały w tamtym czasie, a jedynie niszczenie krzyży, pokazuje, że jest ona motywowana chrystianofobią. Dzieje się tak pomimo wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który uznał obecność symboli religijnych w przestrzeni publicznej za zgodne z konstytucją Hiszpanii z 1978 roku.

Męczennicy z Estremadury

Ostatnio lewicowe władze regionu Estremadura zainicjowały nowy etap tej walki, tym razem wymierzony w pamięć o chrześcijańskich męczennikach wojny domowej. Ich celem stał się m.in. kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny we wsi Campanario. Na fasadzie owej świątyni znajdują się wyryte imiona i nazwiska mieszkańców wioski, którzy w 1936 roku byli więzieni, torturowani i zamordowani przez republikańskich milicjantów z powodu swej wiary. Co prawda wspomniane ofiary czerwonego terroru nie zostały oficjalnie beatyfikowane przez Kościół, ale trudno nie uznać ich za męczenników.

Tak więc najpierw hiszpańscy wieśniacy zabici zostali z nienawiści do wiary, a teraz z powodu tej samej nienawiści usuwana jest pamięć o ich męczeństwie. Takie uroki demokracji liberalnej…