Tylko noworocznym zamieszeniem można tłumaczyć fakt, że bez większego echa przeszła niesamowita wypowiedź reżysera Krystiana Lupy. W rozmowie z „Newsweekiem” stwierdził on bowiem, że stawką najbliższych wyborów jest dla niego sens życia:

Jeśli PiS wygra wybory parlamentarne i będzie rządzić przez następne cztery lata, to będę miał poczucie marnowania czasu na życie, z którego nic nie wynika

— oświadczył Lupa.

CZYTAJ: To dopiero dramat! Żale Krystiana Lupy w „Newsweeku”: „Jeśli PiS wygra wybory, będę miał poczucie marnowania czasu na życie”

Jest to wypowiedź niezwykle cenna, bo pokazująca, kto w Polsce tak naprawdę jest sektą. Bo cóż trzeba mieć w głowie, by sens życia wiązać z takim lub innym wynikiem wyborów, i to w sytuacji pełnych swobód demokratycznych i całkowicie otwartych granic? Lupa i jemu podobni jawią się jako ludzie całkowicie zawieszeni w sferze publicznej i zawodowej, pozbawieni jakiegokolwiek mocniejszego oparcia czy punktu odniesienia. A tym samym ludzie wręcz groźni, bo to takie „luźne” jednostki gotowe są na wszystko - byle tylko postawić na swoim, byle tylko złapać jakiś okruch sensu życia.

W każdym razie warto zapamiętać: osoby stawiane w roli autorytetów przez media liberalne, wpadają w depresję i tracą sens życia, jeśli ich ulubiona formacja polityczna przegra wybory. Czy tacy ludzie mogą poprowadzić wspólnotę w jakimkolwiek sensownym kierunku? Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że społeczeństwo jest dla nich jedynie materią terapeutyczną, środkiem do uleczenia samych siebie. Los społeczeństwa jest im głęboko obojętny.

I Lupa to otwarcie przyznaje. Stwierdza bowiem:

Nie jesteśmy patriotami słowa „Polska”, ale zachodzącego u nas procesu. A tego procesu nie potrafię afirmować, pozostaje upokorzenie, wstyd i coraz częstsza myśl o ucieczce

— lamentował Lupa.

Dla reżysera ważny jest więc jakiś tajemniczy „proces”, a nie jakaś tam „Polska”. Ale cóż, społeczeństwo demokratyczne akceptuje i większe odjazdy, samo w sobie to nie jest wielki problem. Problemem jest to, że w istocie ekstremistyczne, by nie rzec szalone spojrzenie na świat rości sobie pretensję do przewodnictwa, i to także politycznego. A wydawało się, że co jak co, ale minione dwa stulecia powinny nas na tego typu pokusy uodpornić.