Jak podaje strona internetowa rzeszowskiej „Solidarności”, wieczorem 9 sierpnia 2017 roku zmarł po długiej, ciężkiej chorobie Józef Konkel, działacz opozycji antykomunistycznej, działacz NSZZ „Solidarność” Regionu Rzeszowskiego: Członek Prezydium Zarządu Regionu, Członek Zarządu Regionu, prezes Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Województwa Podkarpackiego, gorący patriota zatroskany do ostatnich chwil życia o Ojczyznę. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Wolności i Solidarności, Krzyżem Więźnia Politycznego, Krzyżem Semper Fidelis.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 12 sierpnia 2017 r. o godzinie 10.30 na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

Rodzinie i bliskim śp. Józefa Konkela wyrazy szczerego współczucia złożył Roman Jakim, przewodniczący Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność” oraz członkowie „Solidarności”

W niedawnym wywiadzie dla tygodnika „Sieci”, przeprowadzonym przez Jaromira Kwiatkowskiego, śp. Józef Konkel mówił:

Cały czas powtarzam, że w wolnej Polsce żyję dopiero od 25 października 2015 r.

Obchodom kolejnych miesięcznic upamiętniających katastrofę smoleńską towarzyszę – ciałem lub duchem – od samego początku. Nawet jak tylko oglądam je w telewizji, czuję silną więź z tymi ludźmi. Dlatego, kiedy zobaczyłem, jak podczas ostatniej miesięcznicy Frasyniuk robi z siebie idiotę, kładąc się wraz z Obywatelami RP na chodniku, by uniemożliwić przemarsz, nie wytrzymałem, bardzo szpetnie zakląłem i pomyślałem: „nie, tak być nie może”. Po namyśle podjąłem decyzję, że jako stowarzyszenie napiszemy do niego list otwarty…

Warto podkreślić, że nie tylko Frasyniuk był w więzieniu katowany. Wielu z nas też dostawało bęcki, i to niezgorsze, w efekcie czego miałem operację nerki, którą później trzeba było usunąć. Ale nie pozwalaliśmy sobie, tak jak Frasyniuk, na zachowania agresywne wobec strażników więziennych. On jakby ich prowokował, często – z tego co wiemy – sam wręcz prosił się, by dostać po łbie. Wtedy to nam się podobało. Dziś myślę, że to mógł być element budowania jego legendy jako niezłomnego działacza opozycji.

W stanie wojennym omal nie przejechał mnie samochód, co zostało uznane w naszym środowisku za zamach na moje życie – tylko temu, że było ślisko po opadach deszczu ze śniegiem, zawdzięczam, że nie znalazłem się pod kołami. Były próby uprowadzenia moich córek, świadczące o tym, że byłem dla SB osobą niebezpieczną. Zresztą esbecy ciągle mi powtarzali: „Panie Józefie, z panem się najciężej rozmawia”. Wśród dokumentów, które otrzymałem z IPN, znajduje się plan, zapisany w punktach, w jaki sposób „załatwić” mnie i moją rodzinę: nie dać pracy, zwolnić z pracy itd. Córka, będąc w drugiej klasie liceum, została wyrzucona ze szkoły. Za ojca. Owszem, nie milczałem, lecz mówiłem o tym kolegom na spotkaniach. Ale nie robiłem z siebie „sztucznego” bohatera.

My nie dorobiliśmy się niczego oprócz emerytur rzędu 1000-1200 zł (w „porywach” 1600). Do tego kupy guzów i chorób. Ja teraz zaczynam chodzić o lasce, ciężko mi oddychać, a każdą złotówkę muszę oglądać z obu stron i zastanawiać się, czy wydać ją na lekarstwa czy na coś innego. Czy nie zasłużyłem sobie na to, by pójść na mecz lub do teatru? A dziś mnie na to nie stać. Ale podejrzewam, że Frasyniuka los takich jak ja nie obchodzi.

Biogram Józefa Konkela zamieszczony na stronie internetowej „Encyklopedii Solidarności”:

„Józef Konkel w latach 60. i 70. pracownik Zakładu Energetycznego w Rzeszowie, Przedsiębiorstwa Transportowego Budownictwa Transbud, Zakładu Przemysłu Terenowego, 1975-1997 Państwowego Przedsiębiorstwa Instalacji Przemysłowych Instal. W 1974 zwolniony z pracy w ZPT za zorganizowanie w V 1974 2,5-godz. strajku. W VIII 1980 uczestnik strajku w Instalu, przewodniczący KS; od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, w 1981 wiceprzewodniczący KZ. I-II 1981 uczestnik strajku chłopskiego w b. siedzibie WRZZ w Rzeszowie. W VI, VII i VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszowskiego, członek ZR. 14 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, zwolniony 26 II 1982 ze względu na stan zdrowia. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1982-1988 przewodniczący TKZ w Instalu; 1982-1989 członek RKW Rzeszów; organizator podziemnej drukarni na terenie Instalu i kolportażu wydawnictw podziemnych na budowach Instalu w kraju i za granicą (Węgry, NRD, Czechosłowacja, ZSRS). W III 1989 uczestnik (z ramienia „S” w Rzeszowie) negocjacji m.in. ws. zwrotu majątku „S” w Rzeszowie zagarniętego przez władze w stanie wojennym. Negocjator z ramienia „S”: w 1989 podczas buntu więźniów w ZK w Załężu k. Rzeszowa, w I 1990 podczas okupacji przez WiP gmachu KW PZPR w Rzeszowie. Od IV 1989 członek Rzeszowskiego KO, 1990-1993 w prezydium woj. KO i prezydium Konferencji Krajowego KO, przewodniczący Miejskiego KO w Rzeszowie. 1990-1998 delegat na kolejne WZD Regionu Rzeszowskiego i kolejne KZD, 1990-1991 członek Prezydium ZR, 1991-2002 członek ZR, 1991-1995 przewodniczący; 1995-1997 wiceprzewodniczący KZ w Instalu. Od 1997 na emeryturze. 1998-2002 w RS AWS, radny Miasta Rzeszów, przewodniczący miejskiej Komisji Porządku Publicznego i Samorządu; przewodniczący Regionalnej Sekcji Budownictwa, członek Prezydium Krajowej Sekcji Budownictwa, od 1998 członek Sekretariatu Budownictwa i Materiałów Budowlanych. Od VII 1992 przewodniczący Regionalnej Komisji ds. Lustracji powołanej na podstawie uchwały IV KZD, oraz od 18 XI 1994 członek zespołu ds. akt archiwalnych Stasi. Od 2005 współorganizator i członek Grupy Ujawnić Prawdę w Rzeszowie. W 2006 współzałożyciel Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Województwa Podkarpackiego, od 16 V 2007 prezes.

Odznaczony Krzyżem Więźnia Politycznego (1998), Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa 1939-1989 (1998), Krzyżem Semper Fidelis (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001), statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (Krzyży Gdańskich) z okazji 25-lecia „S” w Regionie Rzeszowskim (2005), medalem i odznaką Zasłużony dla NSZZ „Solidarność” (2007), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).”