Z początkiem lat 60. ubiegłego stulecia głośna była sztuka Tadeusza Różewicza „Nasza mała stabilizacja”. W sposób właściwy dla teatru uogólniała psychiczną sytuację społeczeństwa pod rządami Gomułki. Stalinizm był za nami.

Okrutna wersja komunizmu ustąpiła miejsca wersji z konieczności oswojonej. Biednie, szaro, siermiężnie, ale jakoś trzeba było wegetować. Zakrzątnąć się wokół spraw najprostszych, w Polsce nazwanej Ludową, dla odróżnienia od Polski poprzedniej: pańskiej, burżuazyjnej, jak przezywała II Rzeczpospolitą propaganda.

Sztukę widziałem na scenie Studenckiego Teatru Gliwice. Bardzo interesująco grał młody Wojciech Pszoniak. Mój późniejszy wieloletni przyjaciel z Kabaretu pod Egidą, w latach ostatnich zwichnięty światopoglądowo przez lewackich komisarzy zarządzających (anty)polską…