Trzeba utrzymać kierunek realizowany od serii wyborów z 2015 r. Ale też zrewitalizować go, napełnić nowymi pomysłami

— powiedział dr Tomasz Żukowski w rozmowie z Jackiem i Michałem Karnowskim, która ukaże się w najnowszym numerze tygodnika „Sieci”.

Politolog, socjolog i były doradca śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat bieżącej polityki.

Po całość wywiadu odsyłamy do tygodnika „Sieci”, tutaj kilka ciekawych cytatów:

1/ „Polityka bywa okrutna”, ale „nie zawsze krwawa”.

Polityka jest zawsze okrutna, choć – szczęśliwie – nie zawsze krwawa. Jest jedną z najbardziej okrutnych dziedzin życia społecznego. Dlaczego? To taka gra, w której trzeba grać ludźmi, używać ich jako pionki lub figury w swych strategiach oraz doraźnej taktyce. Dla każdego polityka człowiek jest oczywiście (a przynajmniej powinien być) podmiotem, ale też – nieuchronnie – przedmiotem. Polityk jest podobny do generała na wojnie: musi poświęcać jednych (także swych ulubionych, najdzielniejszych pułkowników), by dać innym (również ciurom z taboru) zwycięstwo. Musi wygrać, by rządzić (to wegetatywna funkcja polityki), czasem z pożytkiem dla wszystkich (to trudny do osiągnięcia cel zależny od inwencji i intencji partyjnych liderów).

2/ Trzy zasady Żukowskiego dotyczące ornitologów-politologów.

Po pierwsze, ornitolodzy nie fruwają, a politolodzy nie umieją uprawiać polityki. Po drugie, jeśli spróbują jednak fruwać, to zostaną zadziobani (wbrew powszechnemu przekonaniu nie dlatego, że są za dobrzy: przeciwnie – są zbyt „słabi w dziobankach”). I po trzecie, jeśli jakiś ornitolog-doradca szczęśliwie podfrunie i przeżyje próby zadziobania, to znaczy, że nie jest już doradcą. Jest ptakiem, członkiem któregoś z ptasich partyjnych stad. Stąd dodatkowe, czwarte prawo Żukowskiego: sukcesem ornitologa-praktyka nie są osobiste, udane loty, ale pomaganie ptakom w jak najwyższym wzbiciu się ku niebu.

3/ Co przed Zjednoczoną Prawicą?

Odradzałbym rządzącym radykalne zwroty: czy to ku miękkiemu centrum, czy to ku twardej prawicy. (…) W obecnej sytuacji międzynarodowej Polski nie wolno jednak dać się takim pokusom porwać. Czyli co trzeba zrobić? Utrzymać polityczny kierunek realizowany – przy wszystkich fluktuacjach – od serii wyborów z roku 2015. Ale też zrewitalizować go, odświeżyć, napełnić nowymi pomysłami,

4/ Spotkanie z Ryszardem Petru.

W 1997 r. byłem – nazwijmy to – „sekretarzem merytorycznym” Akcji Wyborczej Solidarność, współodpowiedzialnym wraz ze swym odpowiednikiem za redagowanie umowy koalicyjnej z Unią Wolności, ówczesną partią Leszka Balcerowicza. Mym odpowiednikiem z UW był właśnie pan Ryszard. Ciągle dzwonił do swego szefa i intelektualnego guru po instrukcje. (…) Czy był też zdolny i dobrze się zapowiadający? Zapowiadał się nieźle. Miał wtedy 25 lat, dokładnie tyle samo, ile Bartłomiej Misiewicz w momencie, gdy zostawał dwa lata temu szefem gabinetu politycznego oraz rzecznikiem Ministerstwa Obrony Narodowej.

5/ Konflikt wokół ustawy o IPN był nieuchronny?

Ten wybuch był chyba nieuchronny. Kluczowa była sytuacja wewnętrzna w Izraelu, gdzie rok przed upływem kadencji Knesetu toczy się bardzo brutalna walka o władzę.

6/ Przegraliśmy całkowicie?

Ależ skąd! Pierwsze starcie – do czego przyczyniły się skuteczne szarże naszych internetowych zagończyków na oficjalne strony MSZ Izraela i Departamentu Stanu USA – raczej wygraliśmy. (…) Zaczynamy poważnie chronić naszą tożsamość, bo jesteśmy tak samo podmiotowi jak Izraelczycy.

7/ Podmiotowość Polski.

W polskiej historii to kluczowa kwestia od czasów Władysława Łokietka, który wywalczył nam podmiotowość, i jego syna Kazimierza, który ją utrwalił. To rozpoczęło naszą wyjątkową, zachodnią, choć autonomiczną wobec Europy Zachodniej, ścieżkę rozwojową. Zgadzam się z tezą, że utrzymaliśmy naszą podmiotowość aż do bitwy pod Połtawą w 1709 r. Jej odbudowywanie po odzyskaniu niepodległości w1989 r. to wielka, ciągle niedoceniana zasługa prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

8/ „Lech Kaczyński to najwybitniejszy polski polityk po 1945 r”.

Miałem zaszczyt doradzać prezydentowi Kaczyńskiemu i chciałbym przypomnieć (a młodym powiedzieć), że był on politykiem z twarzą prawdziwego, polskiego i żoliborskiego inteligenta, który pozostał tym inteligentem (z jego dobrymi, ale i słabszymi stronami) nawet po zdobyciu władzy. Po jego śmierci taką rolę (choć z twarzą osłoniętą już polityczną przyłbicą) odgrywa jego brat, Jarosław Kaczyński. Uważam, że to najwybitniejszy polski polityk po 1945 r.

9/ „Uczestnicy gry o władzę”, czyli kilka słów o politykach.

W większości są albo socjotechnikami z plastikowymi twarzami, albo ludźmi z zewnątrz, często bardzo wybitnymi specjalistami z innych dziedzin, którzy dopiero uczą się wielkiej narodowej polityki.

10/ Donald Tusk mężem stanu liberalnych demokratów?

W mojej ocenie miał na to duże szanse. Talent, zaplecze. Zdecydował jednak, że nie będzie „kopać się z koniem”, wybierając bezpieczne miejsce w stadzie rumaków i „ciepłą wodę w kranie”. Finałem było pozostawienie swojej partii dla osobistej kariery. Niezaplanowanym – zapewne także przez niego – ciągiem dalszym okazało się „kopanie z orłem przednim”. Dlatego ma dziś coraz więcej śladów po dziobie i pazurach swego rywala – obozu suwerennościowej prawicy.

Więcej w najnowszym numerze tygodnika „Sieci”, dostępnym w sprzedaży od 26 marca br., także w formie e-wydania na http://www.wsieciprawdy.pl/e-wydanie.html.

Zapraszamy też do subskrypcji tygodnika w Sieci Przyjaciół – www.siecprzyjaciol.pl i oglądania ciekawych audycji telewizji internetowej www.wPolsce.pl.