Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.

Jako następny głos zabrał minister obrony narodowej Antoni Macierewicz.

Media postawiły wówczas na mnie kreskę, a byli tacy, którzy żałowali, że natychmiast nie znalazłem się w więzieniu

— przypomniał szef MON.

Panowie Semka i Kurski reprezentowali młodą inteligencję, którzy w szoku zauważyli, że świat III RP wygląda inaczej niż oni myśleli. (…) Była to książka nieprawdopodobnie odważna. Mieli prawo myśleć, że po tej publikacji znajdą się na marginesie życia publicznego

— powiedział minister obrony narodowej.

Nawet oni uważali, że to koniec Antoniego Macierewicza. Nie tylko oni… To dotyczyło także polityków

— dodał szef MON.

Można było zauważyć pewną ostrożność wobec Macierewicza. (…) To wtedy powstała teza, że realizacja uchwały lustracyjnej obaliła rząd Olszewskiego. To nieprawda! Uchwała została przyjęta, gdy rząd Olszewskiego był już skazany na zagładę!

— przypomniał polityk.

Teza była jednak tak wbijana do głowy, że do dzisiaj pozostała

— dodał.

Ta książka była tak ważna nie tylko z punktu widzenia politycznego, ale również z punktu widzenia kształtowania opinii publicznej

— zaznaczył Macierewicz.

Dostarczyła tysięcy informacji i argumentów dla ludzi, którzy zostali ich pozbawieni przez lawinę manipulacji i szkalowania

— powiedział szef MON.

Ta książka była wyzwaniem rzuconym przez młodzież polską postkomunistycznemu establishmentowi. (…) Ta książka uświadomiła, że walka jest możliwa.

— podkreślił.

Ta edycja pokazuje, że nie mamy do czynienia z przypadkowym atakiem, tylko jesteśmy świadkami pewnego długofalowego konfliktu, w którym spadkobiercy komunizmu (…) nadal uważają się za uprawnionych dziedziców, elitę, której należy się władza nad Polską. (…) Dziś działają z dużym wsparciem zagranicznym, nie tylko na Wschodzie. To nie było tak widoczne w 1992 roku

— zaznaczył Antoni Macierewicz.

Czytaj dalej na następnej stronie ===>

Strona 2 z 4