„Z kim przestajesz, takim się stajesz” - to przysłowie pasuje jak ulał do tzw. elit rządzących, co pokazuje obecna i zapewne nie ostatnia afera taśmowa w naszej postkomunistycznej Ojczyźnie. Człowiek może się dobrze urodzić, z dobrym nazwiskiem, np. Sienkiewicz, jak minister spraw wewnętrznych i wpaść w złe towarzystwo, w którym nabawił się fałszywych poglądów, a przede wszystkim fałszywego stosunku do życia.

Rodzic się starał, kształcił i obdarzał zasadami swego potomka, a potomek nie wiedzieć dlaczego zszedł na złą drogę. Złego początki podobno zaczynają się na podwórku, co przerabiał premier III RP, prowincjonalny elegant Donald Tusk. Nauczył się na tym podwórku jak żyć, żeby pokonać przeciwnika za pomocą siły przebicia. W tym celu rozpoczął działalność partyjną w doborowym towarzystwie.

Towarzystwo premiera miało i ma wciąż dużą siłę przebicia, zdobyło władzę w państwie i z niej korzysta.Tak się rozochociło, że rządzenie uznało za rodzaj rozrywki, za zabawę. Ministrowie i inni dygnitarze załatwiają sprawy państwowe nie w jakiejś gospodzie wiejskiej, ani nawet nie w rządowym gabinecie ale w luksusowych restauracjach, gdzie spożywają wykwintne potrawy i nawet wiedzą, choć nie wszyscy, do czego pije się białe a do czego czerwone wino. Paniska za pieniądze podatników.

To zadęcie konieczne jest, żeby nie wypaść ze środowiska i nie okazać słabości. A za taką słabość uważają skromność, uczciwość i poczucie odpowiedzialności. Wiedzą bowiem, że to się nie opłaca. Mają pozycję, której zazdrości im każdy leming i każdy słoik, zazdrości i podziwia. I dąży do celu. Już fakt zatrudnienia się panienki ze wsi w stołecznym supermarkecie daje szansę na wielką karierę. Trzeba tylko umieć iść przebojem. Kariera jest na wyciągnięcie ręki, ale trzeba wiedzieć, do kogo warto rękę wyciągnąć. Czyli brać przykład z góry.

Ważne jest, żeby w towarzystwie zachowywać się tak samo jak reszta środowiska. Nie powinien dziwić rynsztokowy słownik użyty przez potomka wielkiego pisarza Henryka Sienkiewicza i potomka zwyczajnego Belki, szefa Narodowego Banku Polskiego. Chłopaki mają ten styl, tę klasę i kulturę, nabytą w trakcie budowania kariery i nieodzowną do załatwiania własnych interesów. Czyli preferują chamstwo, cechę charakteru, która ułatwia życie w środowisku szerszym, społecznym, wszak chamstwo jest w Polsce wciąż akceptowane i w środowisku politycznym, bo ułatwia nawiązywanie stosunków międzyludzkich, to znaczy osiąganie standardów obowiązujących w towarzystwie.

Standardy wymagają uprawiania „światowego życia”, jak to bywa w towarzystwie mafijnym. Poza eleganckimi knajpami toczy się życie oficjalne, panowie i panie potrafią się jako tako zachować na forum publicznym i nawet międzynarodowym. Ale co to za życie. Prawdziwe życie toczy się przy korycie. Tym knajpianym i tym symbolicznym. I dlatego trudno się dziwić, że premier Tusk tak łagodnie potraktował swego ministra od spraw wewnętrznych. Takie jest życie, ludzie mają wady i popełniają błędy, ale najważniejsze, żeby zachowywali standardy kultury politycznej wypracowanej i sprawdzonej w ciągu 25 lat miłościwie nam panującej postkomuny. Takie rzeczy dzieją się nie tylko w Polsce, argumentują medialne gwiazdy, żyjące z towarzystwa. Bardzo śmieszne.

Temat w sam raz do rozmów o polityce międzynarodowej, przy lampce zagranicznego wina.

Za tym stylem życia przy korycie kryje się paniczny strach nie tylko przed utratą stanowisk ale przede wszystkim przed odpowiedzialnością za pogrążenie państwa i narodu w kryzysie, a licznych obywateli w rozpaczy. Dlatego najwyższa pora ukarać tych, którzy złamali prawa rządzące mafią i ujawnili ciemną stronę mocy Platformy Obywatelskiej. I trzymać się kurczowo koryta, bo poza nim władcy III RP nie mają nic. Czyli mają wszystko do stracenia.