Katolicyzm zna pojęcie inkulturacji. Pod tym określeniem rozumiemy wcielanie przesłania chrześcijańskiego w różne kultury, wyrażanie go poprzez rozmaite kody kulturowe. Wybór przez Stolicę Apostolską maskotki Roku Jubileuszowego zdążył już zostać nazwany przez niektórych watykańskich hierarchów sztandarowym przykładem inkulturacji. Zwyciężyła figura młodej osóbki przypominającej dziecięcych bohaterów japońskich komiksów i kreskówek w stylu manga z charakterystycznymi wielkimi oczami. Na pierwszy rzut oka trudno określić jednoznacznie płeć owej postaci. Można ją zatem nazwać niebinarną, choć warto zaznaczyć, że wspomniana figurka nosi żółty przeciwdeszczowy płaszczyk jak Greta Thunberg. Twórczynią postaci jest włoski projektant Simone Legno, która ma na swoim koncie takie wytwory, jak np. gadżety ruchu LGBTQ w rodzaju tęczowego jednorożca czy stymulatory erotyczne z serią wibratorów z wizerunkami diabłów. Teraz w swoim portfolio będzie mogła pochwalić się, że pracowała dla zarówno dla branży sex shopów, jak i dla Stolicy Apostolskiej.

Można więc powtórzyć za pro-prefektem Dykasterii ds. Ewangelizacji, arcybiskupem Rino Fisichellą, który z dumą zaprezentował w Watykanie maskotkę Luce, że mamy do czynienia z udaną inkulturacją: przesłanie Ewangelii wyrażone zostało językiem pop kultury, nawiązując do motywów zrozumiałych dla dzisiejszej młodzieży. Czy jest to jednak takie proste?

Nie zamierzam demonizować figurki, jak część internautów, która w jej imieniu dopatruje się Lucyfera. Warto jednak zadać sobie pytanie, czy nie jest to inkulturacja z odwrotną zmienną sterującą, z przeciwnym wektorem oddziaływania. Czy wybór owej postaci nie jest znakiem, że żyjemy w czasach, gdy Kościół rezygnuje z kształtowania kultury na sposób chrześcijański i sam pozwala kształtować się przez kulturę mu obcą, a niekiedy nawet wrogą? Co nam mówi ta maskotka? Czy rzeczywiście przypomina o wydarzeniu sprzed 2025 lat? Kto zatem tak naprawdę dokonuje inkulturacji?