11 lipca - uroczystość św. Benedykta z Nursji, którego papież Pius XII nazwał „Ojcem Europy”. Benedykt i jego dzieło to właściwie główny filar znanej nam cywilizacji europejskiej, to on „natchnął miłością i staraniem o sprawiedliwy ład, na którym opiera się życie społeczne.

A wszystko działo się w czasie upadku starożytnego Rzymu, najazdów barbarzyńców – Hunów, Gotów, Alanów, Wandalowie., rozpadu politycznego dotychczasowego świata. Cesarstwo stanęło właściwie w obliczu zagłady. To dobry święty także na nasze czasy. Papież Paweł VI listem apostolskim „Pacis nuntius” z 24 października 1964 r. w ogłosił św. Benedykta patronem Europy. Nazwał go „wysłannikiem pokoju”, „sprawcą jedność”, „mistrzem cywilizacji” i „heroldem religii Chrystusowej” oraz „założycielem życia monastycznego na Zachodzie”.

„Podczas gdy upadało Imperium Rzymskie, niektóre obszary Europy pogrążały się w ciemnościach, a inne nie znały jeszcze cywilizacji i wartości duchowych, to on, swoim nieustannym i gorliwym wysiłkiem sprawił, że nad tym kontynentem zajaśniała jutrzenka nowej ery. To głównie on i jego synowie, z krzyżem, księgą i pługiem, przynieśli postęp chrześcijański ludom, rozciągającym się od Morza Śródziemnego po Skandynawię, od Irlandii po niziny Polski”

– napisał papież Paweł VI.

Jego reguła kładła nacisk na modlitwę i  pracę tak umysłową i fizyczną –„ ora et labora”, a więc módl się i pracuj. Podkreślał, iż największym wrogiem duszy jest bezczynność. Choć Św. Benedykt zaczynał jako eremita, żył przez trzy lata w pustelni to jednak zdecydował, że mnisi oprócz modlitwy i medytacji powinni żyć dla chrześcijańskiej społeczności i nieść jej Dobrą Nowinę.

Więc w efekcie tego aktywność mnichów benedyktyńskich przyczyniła się do podnoszenia poziomu życia religijnego. Mnisi uczyli uprawy ziemi i melioracji, rybołówstwa i pszczelarstwa. Wznosili kościoły, drogi i mosty. Warzyli znakomite piwa.

Benedyktyni do czasu wynalezienia druku kopiowali ręcznie księgi przyczyniając się do uratowania od zagłady wielu dzieł kultury starożytnej. Opracowując rodzaj pisma zwany minuskułą. To jedno z najbardziej znaczących pism średniowiecza. Wykształcona we frankijskich skryptoriach w VIII-IX wieku, stała się na długi okres obowiązującym stylem pisania. Szybko wyparła pisma gotyckie stając potem rdzeniem tworzącego się pisma humanistycznego. Przetworzone przez najlepszych kaligrafów doby Odrodzenia pismo zwane antykwą zostaje odlane w formie czcionki.

Zakładali szkoły, uczyli łaciny, studiowali teologię i filozofię. Szkoły początkowo zakładane w miejscach sprzyjających skupieniu, wielbieniu Boga w samotności, szybko stawały się ośrodkami życia i kultu religijnego. Wyrastały wokół nich osiedla, potem miasta. W szkołach klasztornych uczono nie tylko przyszłych mnichów, ale oddawano na wychowanie dzieci z możnych rodzin zarówno do opactw męskich, jak też do klasztorów żeńskich.

Benedyktyni wydali wielu znakomitych teologów, filozofów i kronikarzy, a także 23 papieży oraz blisko 5 tysięcy świętych i błogosławionych. Z benedyktyńskich szeregów wyszło wielu znakomitych teologów, filozofów i kronikarzy oraz jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła, późniejszy święty - Grzegorz Wielki. Dali początek wielu ważnym zakonom przede wszystkim cystersom, a także kamedułom, kartuzom, trapistom. Stworzenie „Reguły”, czyli zbioru przepisów życia monastycznego przyczyniło się do powstania łącznie ponad stu różnych zakonów.

Zasadniczą cechą Reguły jest umiar. Stała ona również wzorem i inspiracją dla dominikanów i franciszkanów. Św. Benedykt miał siostrę bliźniczkę Scholastykę. Została ona później założycielką żeńskiej gałęzi zakonu benedyktynów i podobnie jak on świętą Kościoła Katolickiego. Reguła stała się prawem przewodnim dla setek a nawet tysięcy klasztorów, które potem dosłownie rozsiały się po Europie, stając się wyspami wiary w przeraźliwym pustkowiu powstałym po najazdach barbarzyńców.

Najsłynniejsze opactwa benedyktyńskie to oczywiście Monte Cassino, Cluny, czy Citeaux skąd wyszli właśnie cystersi. Do Polski benedyktyni przybyli wraz ze św. Wojciechem już w  997. Za czasów Bolesława Chrobrego założyli klasztor w Międzyrzeczu. Dzisiaj najbardziej znanym centrum życia mnichów jest podkrakowski Tyniec.