W Sanktuarium św. Jana Pawła II odsłonięto wizerunek bł. Klary Szczęsnej i uroczyście wniesiono jej relikwie – w ten sposób po raz pierwszy publicznie oddano cześć współzałożycielce zgromadzenia sióstr sercanek, której uroczystości beatyfikacyjne trwają w Krakowie.

W Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie trwa Msza św. beatyfikacyjna Klary Szczęsnej. Po akcie pokutnym kard. Stanisław Dziwisz powtórzył wobec papieskiego legata kard. Angelo Amato prośbę, skierowaną wcześniej do Ojca Świętego, o beatyfikację czcigodnej służebnicy Bożej.

Kilka zasadniczych faktów z życia Klary Szczęsnej przedstawiła s. Olga Ewa Podsadnia SłNSJ, postulator procesu beatyfikacyjnego. W odpowiedzi na to legat papieski odczytał uroczyście i po łacinie List Apostolski z oczekiwaną decyzją papieża. Radość wspólnoty wyraził śpiew Amen.

Po raz pierwszy publicznie oddano cześć bł. Klarze Szczęsnej poprzez odsłonięcie jej wizerunku. W papieskim sanktuarium rozległy się brawa i zabrzmiał śpiew „Błogosławiona Klaro Szczęsna – módl się za nami”. Do prezbiterium przyniesiono także relikwie bł. Klary Szczęsnej. Relikwiarz wniósł Michał – cudownie uzdrowiony za wstawiennictwem Klary Szczęsnej.

Dominantą obrazu beatyfikacyjnego jest postać Klary Szczęsnej, w zarzuconej na habit pelerynie i z charakterystycznym dla zgromadzenia, którego stała się współzałożycielką, sercem symbolizującym Serce Jezusa. Na piersiach Błogosławionej widoczny jest również krzyż profesyjny, który od momentu ślubów zakonnych stanowi nierozłączną część sercańskiego habitu. W lewej ręce bł. Klara trzyma książkę – katechizm, który kształtował jej duchowość, a także symbolizujący prawdy wiary, których nauczała służące.

Bł. Klara Szczęsna przedstawiona została na tle krakowskiego kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i klasztoru sióstr sercanek, w którym żyła, modliła się, pracowała i zakończyła swą ziemską wędrówkę. Powyżej postaci Błogosławionej, po jej lewej stronie, ukazana jest postać Pana Jezusa w tajemnicy Jego Serca, z którego emanuje światło. Po prawej stronie bł. Klary, z lekko wyciągniętymi dłońmi splecionymi w geście prośby stoi dziewczyna symbolizująca wszystkich, którzy doświadczali od Błogosławionej wsparcia moralnego, materialnego i duchowego. Autorem obrazu jest Maciej Sancewicz.

Relikwiarz z cząstką kości Klary Szczęsnej w czasie liturgii beatyfikacji wniósł Michał, którego uzdrowienie stało się cudem potrzebnym do zakończenia procesu kanonicznego. Relikwiarz wieńczy serce – symbol duchowości zgromadzenia. Wypisane są na nim imię i nazwisko Błogosławionej oraz lata jej życia. Relikwiarz jest bardzo podobny do tego, w którym umieszczono relikwie św. Józefa Sebastiana Pelczara, głównego założyciela zgromadzenia sióstr sercanek.

Relikwiarz bł. Klary Szczęsnej zaprojektował prof. Czesław Dźwigaj a wykonała go jego pracownia.

S. Sebastiana Choroś SłNSJ poinformowała, że jeszcze przed beatyfikacją do zgromadzenia napłynęło wiele próśb o przekazanie relikwii Klary Szczęsnej do wspólnot parafialnych w różnych częściach Polski. Relikwie Błogosławionej z pewnością trafią do ponad 40 wspólnot sercańskich w kraju a także za granicę, m.in. na Jamajkę czy do Boliwii.

Ludwika Szczęsna pochodziła z diecezji płockiej. Urodziła się 18 lipca 1863 r. w Cieszkach. Uczestnicząc w rekolekcjach w Zakroczymiu zetknęła się z o. Honoratem Koźmińskim, który pomógł jej rozeznać powołanie. W 1885 roku podjęła decyzję o wstąpieniu do tworzącego się Zgromadzenia Sług Jezusa. Przez osiem lat posługiwała w Warszawie, a potem w Lublinie. Na prośbę ks. prof. Józefa Sebastiana Pelczara o przysłanie sióstr Sług Jezusa do pracy w przytulisku dla służących przyjechała do Krakowa.

Będąc pod duchowym kierownictwem ks. Pelczara, stała się wkrótce jego najbliższą współpracownicą, bo już 15 kwietnia 1894 r. wspólnie założyli nową rodzinę zakonną – siostry sercanki. Jako pierwsza sercanka Ludwika przyjęła imię s. Klara. Zmarła 7 lutego 1916 r. w Krakowie, w opinii świętości; miała 53 lata. Zgromadzenie liczyło już wówczas ponad 120 sióstr i było zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.

ann/KAI