We wczesnym średniowieczu zachodnioeuropejski Kościół był zależny od władzy świeckiej. Papieży wyznaczał cesarz Cesarstwa Rzymskiego, biskupów powoływali królowie, kapłanów w mniejszej rangi kościołach mianowali ci, którzy byli ich właścicielami.

Po śmierci kapłanów, a przed mianowaniem ich następców obowiązywało tzw. ius spolii, czyli prawo właściciela kościoła do płynących z jego majątku dochodów. Ponadto duchowni, z biskupami włącznie, mogli się żenić, częste były przypadki kupowania godności kościelnych. Choć było wielu księży uprawiających ascezę i żyjących bogobojnie, równie wielu prowadziło świecki tryb życia. Wraz z początkiem II tysiąclecia rozpoczęła się walka o odnowę Kościoła. Dążący do odnowy papieże oparli się na wprowadzających reformę klasztorach, przede wszystkim na opactwie w Cluny.…