25 lat temu, 1 lipca 1991 roku w Pradze podpisany został protokół o likwidacji Układu Warszawskiego. Był to sojusz polityczno-wojskowy o charakterze ofensywnym, całkowicie podporządkowany ZSRS.
Sojusz utworzyło osiem państw komunistycznych Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Polska, 14 maja 1955 r. w Warszawie. Układ Warszawski, którego oficjalna nazwa brzmiała Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, stworzono z inicjatywy ZSRS jako odpowiedź na powstanie NATO i „imperialistyczne zagrożenie” ze strony USA i Europy Zachodniej. Państwa układu zobowiązywały się do udzielania sobie pomocy w przypadku napaści na jednego z członków.
Układ został podpisany przez przywódców Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Polski, Rumunii, Węgier i ZSRS. Ratyfikowano go we wrześniu tego samego roku. Miał funkcjonować przez 20 lat, a następnie być przedłużany co 10 lat. Państwa wchodzące w skład Układu Warszawskiego były całkowicie podporządkowane ZSRS zarówno pod względem politycznym jak i militarnym.
Dowództwo sojuszu mieściło się w Moskwie, a Zjednoczonymi Siłami Zbrojnymi kierować miał zawsze marszałek Armii Radzieckiej, równocześnie wiceminister obrony ZSRS. W 1955 roku na czele układu stanął marszałek Iwan Koniew. Dowództwa armii państw układu podlegały X Zarządowi Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej, który pełnił funkcję Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych. W skład tych sił wchodziły kontyngenty sił zbrojnych poszczególnych państw. Ich wielkość ustalano na podstawie dwustronnych umów między ZSRS a rządami państw stowarzyszonych.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
25 lat temu, 1 lipca 1991 roku w Pradze podpisany został protokół o likwidacji Układu Warszawskiego. Był to sojusz polityczno-wojskowy o charakterze ofensywnym, całkowicie podporządkowany ZSRS.
Sojusz utworzyło osiem państw komunistycznych Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Polska, 14 maja 1955 r. w Warszawie. Układ Warszawski, którego oficjalna nazwa brzmiała Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, stworzono z inicjatywy ZSRS jako odpowiedź na powstanie NATO i „imperialistyczne zagrożenie” ze strony USA i Europy Zachodniej. Państwa układu zobowiązywały się do udzielania sobie pomocy w przypadku napaści na jednego z członków.
Układ został podpisany przez przywódców Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Polski, Rumunii, Węgier i ZSRS. Ratyfikowano go we wrześniu tego samego roku. Miał funkcjonować przez 20 lat, a następnie być przedłużany co 10 lat. Państwa wchodzące w skład Układu Warszawskiego były całkowicie podporządkowane ZSRS zarówno pod względem politycznym jak i militarnym.
Dowództwo sojuszu mieściło się w Moskwie, a Zjednoczonymi Siłami Zbrojnymi kierować miał zawsze marszałek Armii Radzieckiej, równocześnie wiceminister obrony ZSRS. W 1955 roku na czele układu stanął marszałek Iwan Koniew. Dowództwa armii państw układu podlegały X Zarządowi Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej, który pełnił funkcję Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych. W skład tych sił wchodziły kontyngenty sił zbrojnych poszczególnych państw. Ich wielkość ustalano na podstawie dwustronnych umów między ZSRS a rządami państw stowarzyszonych.
Strona 1 z 4
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/historia/298995-25-lat-temu-przestal-istniec-uklad-warszawski-byl-to-sojusz-polityczno-wojskowy-z-udzialem-m-in-prl-podporzadkowany-sowietom?strona=1
