W wieku 90 lat zmarł w Kanadzie podpułkownik Zbigniew Kabata „Bobo” - żołnierz słynnego oddziału Armii Krajowej Jędrusie i autor piosenki o nim pt. „Jędrusiowa dola”.

W latach 80. od mieszkających w Krakowie wychowanków przedwojennych korpusów kadetów dowiedziałem się, że ten dzielny oficer AK, redaktor, drukarz, kolporter prasy podziemnej, uczestnik akcji dywersyjnych, potyczek, bitew partyzanckich był ich kolegą ze Lwowa, a także harcerzem, który pływał na jachcie „Zawisza Czarny” pod komendą generała Mariusza Zaruskiego.

Wtedy wiedziałem już natomiast, że to właśnie on napisał w 1964 roku słynny wiersz „Armia Krajowa”, który recytowaliśmy lub śpiewaliśmy na harcerskich i kombatanckich ogniskach. Doskonale pamiętam, jak wykonaliśmy go (na gitarze grał Jarosław Kurski - dzisiaj zastępca redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”) podczas Światowego Zlotu ZHP Poza Granicami Kraju w amerykańskim Rising Sun w sierpniu 1988 roku w obecności wielu akowców i członków władz RP na Uchodźstwie. Zastanawialiśmy się wówczas z Jarkiem, czy dane nam będzie kiedyś poznać jego autora.

A ten ścigany przez NKWD i powstający właśnie Urząd Bezpieczeństwa dotarł w 1945 roku do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech. W latach 1948-1951 był rybakiem dalekomorskim w Szkocji, a później studiował biologię na Wydziale Zoologii Uniwersytetu w Aberdeen, na którym uzyskał w 1959 roku stopień doktora filozofii, a w 1966 doktora nauk przyrodniczych. W 1967 roku został kierownikiem Laboratorium Parazytologii w Pacific Biological Station w kanadyjskim Nanaimo, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1989 roku.

Ppłk. Zbigniew Kabata był kawalerem Krzyża Virtuti Militari V klasy, Krzyża Walecznych (dwukrotnie), w niepodległej Polsce odznaczono go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał też najwyższe kanadyjskie odznaczenie państwowe Order of Canada.

Nie wiadomo jeszcze, gdzie będzie pochowany, ale jestem pewien, ze podczas pogrzebu usłyszymy słowa jego najpiękniejszego wiersza:

Byłaś dla nas radością i dumą, jak stal prężna, jak żywioł surowa, ustom - pieśnią, sercu - krwawą łuną, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

Zimny ogień, granat pod podłogą, łańcuch co dzień spajany od nowa, zbrojne kroki nocą leśną drogą, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

W bohaterów prowadziłaś ślady naród zwarty, jak grupa szturmowa, aż spłynęłaś krwią na barykady, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

Nie rabaty, nie barwy mundurów, nie orderu wstęga purpurowa, ale skowyt i krew spod pazurów, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

Choć nagrodą było Ci wygnanie, kulka w plecy, cela betonowa, co się stało – nigdy nie odstanie, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

Odmówiono Ci sławy i życia, ale symbol wyklęty i słowa imię Twoje wciąż sławią z ukrycia, Armio Krajowa, Armio Krajowa.

Nas nie stanie, lecz Ty nie zaginiesz, Pieśń Cię weźmie, legenda przechowa. Wichrem chwały w historię popłyniesz, Armio Krajowa, Armio Krajowa.