Po oświadczeniu Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrycznego dotyczącego użycia sformułowania "orientacja seksualna" przy opisie kryteriów różnicowania zaburzenia pedofilnego w  "Podręcznik Diagnostyczno - Statystyczny Zaburzeń Psychicznych" (DSM) wszystko wróciło na swoje miejsce. Choroba nadal nazywana będzie chorobą, o ile oczywiście poprawka zostanie rzeczywiście naniesiona w kolejnych dodrukach podręcznika.

Warto jednak zdawać sobie sprawę, że sam fakt zaistnienia takiego błędu w pozycji naukowej, która wymagała przecież niejednej recenzji sporządzonej przez osoby mające w temacie ogromna i doświadczenie z dziedziny psychiatrii jest zaskakujący. Dodatkowo trzeba mieć świadomość, że sama sprawa podejmowania prób o takie właśnie sklasyfikowanie różnorodnych zaburzeń seksualnych zaczęła się już znacznie wcześniej.

Charles Silverstein (aktywista gejowski, z wykształcenia psycholog, autor książki "Radość seksu gejowskiego") w jednym ze swoich artykułów wyraża jednoznaczną deklarację:

Poza homoseksualizmem DSM wymienia także sadyzm, masochizm, ekshibicjonizm, voyeuryzm, pedofilię i fetyszyzm jako zaburzenia psychiczne. Jeśli nie ma obiektywnego, niezależnego dowodu, że orientacja homoseksualna jest sama w sobie nienormalna, jakie istnieje usprawiedliwienie umieszczania jakiegokolwiek z innych zachowań seksualnych w DSM? Mija w tej chwili 35 lat od usunięcia homoseksualizmu z DSM, co było naszym celem krótkoterminowym. Nasz cel długoterminowy - usunięcie z DSM różnie określanych perwersji seksualnych, zaburzeń seksualnych i parafilii, w zależności od wydania, nie został zrealizowany.

Autor twierdzi, że używanie internetu, które umożliwia dostęp do pornografii każdemu samo załatwi tę sprawę:

Można założyć, że wiele dzieci i nastolatków ogląda pornografię. Nadzór rodziców nigdy nie był bardziej mizerny. Podejrzewam, że w momencie, gdy te dzieci dorosną, nasz cel długoterminowy - wyeliminowanie parafilii (zaburzenia seksualne) z DSM zostanie zrealizowany. Najprawdopodobniej będą się zastanawiać, o co było tyle zamieszania, tak jak dziś wielu młodych ludzi zastanawia się, dlaczego ktoś mógł mieć cokolwiek przeciw homoseksualistom w ubiegłym wieku.

(Silverstein Ch. (2009) The Implications of Removing Homosexuality from the DSM as a Mental Disorder Archives of Sexual Behavior 38:161-163, s.162)

Natomiast prekursor ruchu pedofilskiego w Holandii psycholog, seksuolog i działacz homoseksualny Frits Bernard, w jednym ze swoich artykułów z końca lat 80-tych stwierdził:

Heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm i pedofilię należy uznać za jednakowo wartościowe formy ludzkiego zachowania.

Publikuje się też opracowania przeczące szkodliwości pedofilii dla dzieci. Np. w 1998 roku w czasopiśmie naukowym "Psychological Bulletin" wydawanym przez wielkiego zwolennika homo-adopcji American Psychological Association (APA), ukazał się  artykuł "Meta-Analytic Examination of Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples". Jego autorzy doszli do wniosku, że wbrew powszechnej wierze, wykorzystywanie seksualne dzieci nie powoduje u nich dotkliwej szkody zapewniając, że uznanie pedofilii za nieszkodliwą nie oznacza zmiany jej moralnego i prawnego statusu.

David L. Riegel, homoseksualista i działacze pedofilski, kilka lat temu w swoim artykule napisał:

Dowody z kolejnych badań wskazują na to, że najwyżej minimalna, jeśli w ogóle, krzywda dzieje się chłopcu w wyniku dobrowolnego kontaktu seksualnego ze starszym mężczyzną. Jeśli chłopiec jest skrzywdzony, to najprawdopodobniej przez niestosowne i przesadzone reakcje rodziców, nauczycieli, organów ścigania, adwokatów itp., a nie w wyniku samego kontaktu.

W 2010 roku wydano książkę Susan A. Clancy "The Trauma Myth: The Truth About the Sexual Abuse of Children and Its Aftermath", w której dowodzi, że wykorzystywanie seksualne dzieci rzadko jest dla nich szkodliwe.

Stąd właśnie wynikają obawy, iż niektóre środowiska wykorzystają pomyłkę naukowców APA do swoich celów.

Dagmara Kamińska